Op reis naar "heel dichtbij", het Vechtdal.

Terwijl de herfst zich al
met een explosie van kleuren
aandient,
prachtige plaatjes te schieten zijn,
blik ik toch even terug
op onze zomerse reis.

We gingen op reis, 

niet zomaar op reis

Nee, op reis naar: 

"heel dichtbij",
Ons eigen Vechtdal ! 

En weetje wat zo bijzonder was
 aan deze reis ? 

Onze begeleiders ! 

Dus voor ik begin, 

zal ik je even voorstellen

aan deze begeleiders.

Hier zijn ze.... 

Laila en Sanne! 

Laila en Sanne

behoren toe aan
2 lieve vrienden van ons. 

Ze hebben als hobby;

rijden met paard en wagen

 over onbekende paden 

en gewoon genieten 

van alles wat je tegen komt. 

Ja, ja wij mochten een keer mee ! 

Zelfs Winner mocht mee !

Maar Winner is niet zo gecharmeerd
van paarden. 

Ze weet wel héél goed 

wie Laila is,

en wie onze vrienden zijn;
Laila is haar zusje en
onze vrienden
"haar ouderlijk huis".

Dus wonder boven wonder 

wil ze ook mee,

wel wat bedeesd 

maar toch...  

En zo gaan we op weg... 

Na een enkele verharde weg 

komen we al gauw op de

zand, land en bospaden.

Eerst door ons eigen Arriërveld.

Zie ons gaan...

Mooi stel toch..

En hier een beeld van de voorkant 

met onze begeleiders,

een pracht team! 

Laila bereid de weg voor, 

houdt Sanne in de gaten 

en Sanne die lieverd,

Sanne trekt de kar

luistert trouw naar Laila...

Zo gaan we over de wegen 

"heel dichtbij".

Via het Arriërveld 

naar de heide van Arriën.

We verbazen ons:

"de heide begint al te bloeien".

Tjonge, wat top genieten dit...

We naderen het Arrier koeland...

Jawel Arriër koeland,

onze kameraad is een "echte Arrier".

hij weet te vertellen: 

"Ginder daarachter de heide,
de velden,
stroomt de Vecht 

en daar weer achter ligt Junne.
Ten zuiden van de Vecht
 behoort toe aan Junne,
ten noorden aan Arrien.

Terwijl ik deze blog maak
vraag ik me af:
 "Waarom heet dan toch
een gedeelte van dit landschap
(ten noorden van de Vecht)
het Junner koeland...?"
Zou het komen
doordat de Vecht ooit verlegd is?
Wie dit weet ?
Laat het horen!

Maar we gaan verder.

We verlaten dit prachtige natuurgebied, 

dit oude boeren-koeland. 

Via de wegen van 

de buurtschap Stegeren

met velden en koeien rondom

gaan we richting de Vecht ...

Over de welbekende "stuw bij Junne".

met daarnaast een bijzondere "vistrap".

Nu moet ook Laila op de kar.

Ze is zó enthousiast  

wil zó graag
haar voorbereidingswerk doen, 

 dat het te gevaarlijk wordt 

De brug te smal,
de Vecht te dichtbij.

Direct na de Vecht nemen we het

 lange, smalle, 

zandpad rechts....

Op weg naar het "Rattenklooster"... 

Een bijzondere geschiedenis ligt daar... 

Héél bijzonder... 

Het was ooit een boerderij.

Een geliefd familielid 

van ons woonde daar.

Er zijn in de oorlog 

door de bescheiden bewoners

heldhaftige dingen gedaan.

Helaas is het 

op een zondagmorgen 

in de jaren 50 afgebrand.

De bewoners hadden niets meer.

Vertrokken 

naar een klein boerderijtje 

in Ommen. 

Maar ze "boeren" 

nu gelukkig goed, 

met patat nog wel .

Maar waarom de naam 

"Rattenklooster"? 

Onze kameraad weet te vertellen:

"Ooit vroeg iemand 

de weg naar deze boerderij,

waar veel ratten huisden...

Als grap werd toen gezegd: 

"Daar moet je zijn,

bij het rattenklooster. "

Ik google nog wat bij het maken 

van deze blog 

en lees op de site van Oud-Ommen: 

."De naam Het Rottenklooster 

heeft het huis gekregen na ‘n periode van leegstand,

toen er nogal wat ongedierte huisde.

De eigenaar zou toen hebben gezegd: 

DAT IS ME OOK ‘N ROTTENKLOOSTER."

Wat is waar? 

Maar ik bedenk me nu:  "beide is waar".
Want beide redenen komen uiteindelijk
 van echte Junne-bewoners.

Weer  gaan we verder,

 dieper het Junner land in.

Opnieuw verbazen we ons:

"Wat een rust

wat een prachtige natuur !" 

                  

Wat ook  een verrassing,
we komen uit 

bij een fikse koppel koeien...

Een boerderij die erbij hoort.

Kijk toch eens hoe mooi !

Ja, ja ook deze familie kennen we.

Maar zo dichtbij
op een karretje kwamen we nooit. 

Prachtige details op dit erf...

Indrukwekkend hoe deze familie,
die er al jaren woont

hun boerderij, hun vee,  

zo laat passen in het landschap.

Enne een gewone boer hoor... 

Hij bewijst hoe hij 

"gewoon, 

zonder poeha"

harmonieus boert

 binnen dit landschap...

En daarmee, 

gratis en voor niets,

ons laat meegenieten,

"gewoon 

zonder poeha..."

Maar oh, oh,

we hebben ook een boer op de kar.... 

Hij kan het niet laten
het vee te roepen
terwijl we erlangs gaan.

En daar komen ze al!

Tja een boer en vee,
dat herkent elkaar direct...

Nóg verder gaan we 

nóg dieper dit Junner land in.

We komen op paden
waarvan we het bestaan niet wisten.
en het lijkt of we
"bergopwaarts" gaan.
Maar,
het líjkt niet alleen zo,
het ís ook zo!
Want plots komen we op
de top van een heuvel terecht.

Onze vrienden hebben deze plek
als verrassing gekozen voor een pauze.
Sanne en Laila
gaan ook in de pauze-stand.
Onze vriendin vertelt:
"Laila wil dan altijd
onder Sanne gaan liggen."

Maar dan zijn toch
onze vrienden de baas.

Nemen maatregelen,

want dat kan niet.

voor beiden te gevaarlijk....

Maar wat een indrukwekkend punt 

om een pauze te nemen.....

Ik loop een eindje van me af.

Tussen de bosschage door 

kun je vanaf deze heuvel  

heel ver kijken .

Zelfs Ommen zie je liggen ! 

Mijn fototoestel

kan helaas niet weergeven
wat mijn ogen zien.

Dat is jammer.

Jullie moeten het doen 

met een voorstelling bij deze foto's....

Een paar dagen na deze reis

 sprak ik de boerin
van de boerderij uit Junne. 

Ze vertelde: 

"Ze noemen dit punt:
"Het oog van de wereld, 

of het oog van Ommen"

Maar ook vroeg ze;

 "Heb je ons vee gezien,
daar tussen de bossen? " .

Ja dat ook.

Ze vertelde meer.

 "Een tijd geleden
was alles dicht gegroeid. 

Dat vonden we zo jammer." 

Ze hadden het aangekaart 

bij de degene
die het gebied onderhoud.

Voorgesteld de opslag te verwijden

open plekken maken

met uitzicht 

hun koeien er te laten open.... 

Kijk zo'n boerin

"zo gewoon

 zonder poeha"
gratis en voor niets,

dit landschap
zijn gratie terug geven

Terug met de reis.
Maar dat valt niet mee!
Zo ongemerkt als we de heuvel op gingen,
zo stijl gaan we nu naar beneden, 
wat een uitdaging voor Sanne...

Maar ze heeft hulp,
Laila houdt haar goed in de gaten....

Gelukkig!
 Het lukt allemaal!
Even later gaan we
met minder
spannende onderdelen verder.

Opnieuw weet onze kameraad 

er veel over te vertellen .

"Daarachter ligt een oude Vechtarm",

"Voor de kanalisering van de Vecht

liep hij hier langs....."

  

Daarachter was het land van Arrien!
"De Mars" noemden ze de weilanden daar.
Vroeger behoorde het toe aan Arrien,
('lag toen immers
 ten noorden van de Vecht)
Nu behoort het toe aan Junne.
(Ligt nu ten zuiden van de Vecht)

Ik loop er naar toe voor een foto
en een mijmering.
Maar er overheerst
maar één mijmering:
"Hier kom  ik terug..."

Teruglopend naar de kar
zie ik nog een stroompje,
met her en der wat vlonders
waardoor je nog verder
dit gebied in kunt gaan...
Wat indrukwekkend is het hier.
 Het landschap omringt je
en laat je genieten
optimaal !

Mijn mijmering wordt daardoor
nog stelliger:
"Ja zeker Junne, ik beloof je
Ik kom terug..."

Op de kar
hobbelen en kletsen we heerlijk verder.
Met toch nog
een laatste spannende hindernis...

Maar ook deze doorstaan we grandioos! 

Ongemerkt gaan we zo 

van de ene buurtschap naar de andere.

Via Junne door naar Besthmen,

Via de paden van Giethmen 

naar de achterkant van 

landgoed het Laar 

bij Ommen.

Boven op (opnieuw) een heuvel
vinden we
het gedenkmonument: "de naald",
Deze staat
voor een geschiedenisverhaal
te lezen bij het bord.
We doen een poging...

Achter ons zien we
de met alg dichtbegroeide gracht
die een zichtlijn vormt
 naar het kasteel.

Stiekem vind ik die
oude zichtlijn
eigenlijk mooier
als de moderne naald...

Ik vraag
of we nog naar de voorkant gaan.
Op mijn verzoek
doen we ook dat nog even...

Kijk, dat leek me nu zo mooi,
dat beeld;
wij  mensen van eenvoudige komaf,
klein karretje,
 klein paardje,
poseren voor het adellijke,
imposante kasteel.

Zo'n heerlijke tegenstelling...

Maar nee, we gaan niet
"op de koffie",
het is niet onze stand
en bovendien
krijgt onze koetsier
andere lekkere trek!
Dichtbij is de bekende
ijssalon Ekkelenkamp .
Daar gaan we  heen !
Ja heus ??
Met de kar,
met Sanne, met Laila, met Winner ??
"Jawel,"
melden onze nuchtere vrienden.

Kijk nu toch...

Terwijl we de ijssalon verlaten, 

begint het te miezeren. 

De hele dag was het al geen 

stralend weer, 

maar wel ideaal weer.

Geen wind, 

geen hitte met vliegen voor het paard.

Maar weet je, 

de regen deert ons niet. 

We zijn gewend aan de seizoenen

ook aan de regen. 

Via Ommen gaan we

 nog effen terug 

naar ons eigen Arriën.

Nog weer het Arrier koeland in,

nu een ander gedeelte. 

Zover dat we opnieuw 

dicht bij de Vecht zijn. 

We belanden op de

"de Meerkamp,"

He kameraad, 

ik wil eigenlijk nog wel graag weten 

waarom dat nu "de Meerkamp" heet...

Via een openstaand hek
 gaan onze vriendin en ik
 even met de honden naar de Vecht...
Samen met vele regendruppels
genieten we van het uitzicht...

En niet alleen wij,
ook de zusjes genieten,
spelen, drinken....

Het einde van de dag komt in zicht.

Wat was het bijzonder:
midden in het hoogseizoen
als er in onze omgeving
duizenden toeristen
te vinden zijn,
zo genoten van
de overweldigende rust
de bijzondere charme
 en de indrukwekkende natuur
van het Vechtdal.

Dus bedankt mooi Vechtdal,
je landschap zo "heel dichtbij".
Wat is dit kostbaar,
om zuinig op te zijn .

Maar het meest
 bedankt
lieve vrienden !

Natuurlijk is het altijd moeilijk
een paar vrienden uit te lichten
 terwijl
er meer zo waardevol zijn.
Iedere vriend/vriendin
is op zijn/haar eigen manier
 dierbaar in iemands leven.

Dat is net zo kostbaar
als het landschap om ons heen.
Om zuinig op te zijn.

Maar voor nu
voor deze lieve vrienden:
BEDANKT

Even aanklikken....

"as het hier ja goed is 

woar wo'j dan nog hen..."