Het kriebelt al een paar dagen. En op een gegeven moment is het niet meer tegen te houden... Ik móet naar buiten! Natuurlijk was ik al wel eventjes buiten, de camera mee. Maar ik wil er echt zijn, de kou voelen de witte wereld zien het wonder beleven! Het witte wonder wat zich daar buiten voltrekt ! Dus ik steel wat uurtjes van de dag en ga op pad! Vanmorgen extra hard doorgewerkt, nu eerst nog even naar de bouw-lui, Kijken hoe het daar is. Of ze nog wat drinken nodig zijn. Bijzonder hoe ook die het witte wonder in zich op nemen. Ik zie een enkeling genieten, om zich heen kijken, even rusten. Met een mobiel een foto nemen. Ze geven me groot gelijk dat ik ga wandelen. Ik roep ze nog na `het geluk van de boerin: zelf je tijd in delen, zomaar wat uurtjes stelen.´ Oh kijk, het huis van de buurtjes... Ze zijn er zo druk mee, `Kleur rood van de pannen