Mijmeringen na 1 oktober 2019....

.

Het is weer zo'n prachtige morgen.

De trouwe lezer van deze blog
weet het wel.

Dát is waar ik van hou,

waar mijn mijmeringen,

mijn foto's
 vandaan komen.

Vandaag is het niet anders.

Het is zaterdag,

dé zaterdag na 1 oktober.

De dag van de boeren-protestdag.

Of was het de dag van de boerenlente? 

In de herfst? 

Wie het weet mag het zeggen! 

Mooi was het wel.

Super mooi!

Zo mooi als deze

prachtige zaterdag morgen
na 1 oktober....

Ik ben weer vroeg op, 

maar ik hoef niet te helpen melken, 

dus ik neem de tijd

om te genieten. 

 Genieten van een kleine zachte wereld,

waar de mist en de opkomende zon 

oorzaak van zijn. 

Geen koeien in de wei ditmaal.

Ze hebben besloten 

om binnen te blijven.

Ze hebben de keus, 

binnen of buiten. 

Het was hun vast te koud.

Dan maar een kijkje 

bij mijn bloemen

 die er vlakbij staan. 

.Nog even 

en dan is het afscheid nemen 

van deze bloemen, 

definitief.

Dan moet ik toch nog haast maken

om naar de kalfjes te gaan, 

Blijft mijn taak. 

Boerinnen-werk he ? 

Ik besluit ook maar weer direct 

alles klaar te maken voor het klompenpad,

Ik pak de fiets en een stel emmers 

om mais te halen
 voor het mais voeren van de kinderen.

Gaat net zo snel toch? 

Opnieuw kan ik 

de verleiding van de vroege ochtend 

niet weerstaan

En parkeer mijn fiets
op het eind van het erf... 

Als van zelf

gaan er van allerlei gedachten
door me heen.
"Wat was het mooi he ? 

Die 1 oktober..."

We waren één

alle boeren! 

Al die trekkers op de snelweg

waar de burger met plezier naar keek!

Zelfs het geduld op bracht 

om ze te laten gaan! 

Wonderlijk!

We zullen deze dag bewaren in ons hart! 

Gewoon omdat ie zo mooi was!

Zo waardevol! 

Zo één! 

Zoveel waardering! 

Ik maak nog even wat foto's 

  van de bloemetjes 

die nog achter op ons erf staan....

Maar mijmer verder...

Wat hebben we dit gemist al die jaren! 

Ach natuurlijk,

 er staan altijd mensen om je heen
die je waarderen

Dat mogen we niet vergeten!

Maar toch,

al die jaren dat we iedere keer 

ja, zelfs iedere dag

weggezet worden

door wie dan ook 

in welke situatie dan ook 

als 

......................

.....................

.......................

Vul maar in,
het is al zo vaak genoemd 

dat hoef ik niet over te doen.

Een ding is zeker.

Het gaat je niet in de koude kleren zitten. 

Grappig,

 die dag ging ik boodschappen doen.

Ik liep door de supermarkt

en was trots! 

Zal ik je zeggen waarop?  

Op de yoghurt en roomboter 

die ik in de kar gooide .

"Ha gemaakt van onze melk",

 dacht ik toen! 

Op het pakje spekkies voor de stampot! 

"Hé van onze varkenshouders"

Ook super!!

Op de jam, de appels 

"Kijk van onze fruit en groentetelers! 

geweldig!"

Op de terug weg van de winkel 

kwam ik langs de kleine 

volgens de media

"agrarische school" 

van onze buurt.

Nog trotser werd ik! 

Ik had die morgen

 al het filmpje van hun gezien.

De stoet kleine trap trekkertjes.

En nu zie ik allemaal camera's, 

grote fototoestellen

media,

op hun schoolplein.

Ons kleine plattelandsschooltje

zomaar het middelpunt van deze dag,

Wereldwijd zelfs!  

Op de dag dat ik dit schrijf 

is het al meer dan 2 miljoen keer bekeken. 

Ik ken de ouders, 

soms de kinderen.

Super trots ben ik op 

deze jonge boerengezinnen

van onze buurt! 

Ondertussen 

heb ik de mais toch maar gehaald 

en ga langs een nieuwe  dame in het stro. 

Ze wil me het liefst negeren...

"Ook goed mevrouw."

Iedereen is anders

 dat geldt ook voor koeien

deze is wat afstandelijk... 

Ach ik ben ook zo'n raar mens.

met de fiets en 2 volle emmers  mais

ga ik even door naar het bos... 

De zachte kleine wereld is

 langzaam aan het verdwijnen.

De zon niet, 

die blijft en 

 beschijnt de bladeren van de bomen

het gras op de grond.

De kleuren zijn nog best groen,

De echte herfst moet nog komen.

Ik check nog wat bloemen,

Het dagelijks water geven is voorbij.
Het bloeien wordt ook al wat minder.

Maar deze
groeien,  glanzen en glimmen
gelukkig nog

Ook van trots? 

Mag van mij! 

Ze zijn nog steeds prachtig!

De kat komt er aan, 

sinds deze zomer 

leeft ze zo'n beetje 

aan de rand van het bos.

Niet dat ze wild is hoor, 

integendeel!

Ze maakt vriendjes

 met elke toerist die dit wil. 

We hadden een prachtige zomer! 

De toerist heeft ons helemaal weer gevonden! 

En weet je wat zo bijzonder was? 

Iedere keer is er wel iets

 in de media

bij de overheid,

milieu-instanties etc

 wat niet goed is.

Wij krijgen dit
regelrecht op ons bordje

 om uit te leggen

aan de bezoeker. 

Deze komt er mee, 

stelt vragen. 

Natuurlijk beantwoorden we dit dan

laten onze werkwijze, dieren  zien.

Maar dit jaar was het anders,

Er kwamen opmerkingen als: 

"Het is wat he,  

met die boeren, 

ze krijgen zoveel over hun  heen."

En:  

"Is het nog wel leuk om boer te zijn"

Ja, dit jaar was echt anders. 

Goed,

 nu toch maar weer de fiets pakken.

Nog een laatste foto

van het kleine beetje herfst

wat er toch wel te zien is... 

Effen om het huis heen.

Maar dan... 

Indrukwekkend mooi

komt de zon tussen de oude boerderij 

en de nieuwe schuur door.
Toch maar opnieuw
de fiets met emmers mais parkeren...

Soms he?  

Soms,
hebben de zorgen de overhand.

verdwijnt de trots,

gaat terug in het doosje 

waar het zat.

Want na 1 oktober

kwam 4 oktober. 

Nieuwe maatregelen! 

Uitkopen van boeren

 bij natuurgebieden? 

Weer een korting? 

We leven in Ommen. 

 Bijna iedereen kent Ommen. 

Ommen heeft misschien wel 

1 miljoen overnachtingen
aan toeristen
per jaar.

Ommen heeft 

bossen,

 heide,

zandverstuivingen

rivierlandschap

Boerderijen met rieten kappen

beschermd als een monument.
Boeren met koeien en vee
wat graast langs de Vecht
of prachtige weides tussen de bossen. 

Die afwisseling

Het samenspel,
dat kunnen we toch niet missen?  

Ik ken boerenfamilies,
die leven in natuurgebieden
met hun boerenbedrijf

Zo mooi 

zo harmonieus.

En echt hoor,

ze hebben al een pakket aan
maatregelingen.
Hoe moet dit voor hun zijn? 

Vrijwillig uitkopen 

wordt er gezegd.

Wat is vrijwillig? 

En hoe? 

We kennen de overheid, 

ook in overlegsituaties.

Op ons weiland 

is een weg aangelegd. 

Ze hebben 

best veel duveltjes in hun doosjes... 

Oké stoppen maar weer, 

met deze mijmeringen. 

Het gaat de verkeerde kant op. 

Met de realiteit moeten we verder.

En daar wat van maken! 

Altijd! 

Altijd? 

Ja, altijd! 

Nu moet ik ook echt verder 

met mijn fiets vol mais.

Maar dan?

Mijn tuin! 

Nog niet geweest. 

Toch nog effen stiekem....

Ik zie een wonder!

Een wonderschoon wonder

De zon. 

de ochtenddamp

het warme licht

de dauwdruppels

de schittering.... 

Alles in één 

op een groep bloemen 

in het middelpunt van mijn tuin... 

Ik maak zoals gewoonlijk

weer veel te veel foto's

van deze bloemen! 

Maar het is niet erg,

Ik geniet, 

het maakt me gelukkig. 

Het is wie ik ben,

wat diep in me zit.

Dat is het mooie van mijmeren 

dan kom je uiteindelijk bij jezelf.... 

Dus wens ik bij deze
aan hen die beslissingen moeten nemen
 heel veel wijsheid!

En daarbij wens ik hun mijmeringen toe...

Mijmeringen die je uiteindelijk 

bij je zelf brengen.

Je eigen kern. 

Misschien ook wel 

bij de kern van problemen

die je op moet lossen.

Als een soort van waarheid....

Niet de waarheid 

die iedereen 

met zijn/haar eigen cijfers berekend.

Maar een menselijke waarheid. 

die in een 

eerlijk en een warm licht bekeken wordt... 

Tot slot 

veel liefs van deze boerin !