De Vecht, de bevroren ochtend, de vogels en de zon .

"Ga je mee?"

roept mijn man

vanuit zijn oude Belingo bedrijfsauto.

Een grote "Ja" klinkt er uit mijn mond.

Ik weet meteen wat ie bedoeld

en dat is geweldig!

Ik kom omhoog

vanuit mijn gehurkte positie

tussen het bevroren onkruid.....

.....met de vragende blikken
van koeien
op me gericht.

Ik was net bezig

om Dora

mooi op de foto te zetten.

Je weet wel,

 de inmiddels beroemde Dora,

met een eigen schilderij,

een eigen

blog-bladzijde.

(blog blz: de levensreis van Dora)

.

Ze is  hoog zwanger

van haar derde kalfje

en mag samen

met wat pinken en andere

 hoog-zwangeren

het laatste gras

rond onze boerderij opeten.

Maar nu

in snel-trein-vaart

de Belingo in,

hond mee

en gaan !

We gaan naar "de Vecht".

Gisteravond aan tafel

hadden we het er over:

"De pinken moeten nodig

een ander stuk."

Dat is de laatste dagen niet gelukt.

 Maar nu,

op deze vroege bevroren ochtend,

als Jan zegt "Ga je mee?"

weet ik het direct.

De rit gaat naar de Vecht

Naar de rivier de Vecht,

met zijn weilanden...

Dat is een kadootje!

Wauw, ik ga maar wat graag mee.

We komen aan en ja hoor

Het is écht een kadootje....

Met z'n drieën stappen we uit 

en gaan op ons doel af.

"Het doel" heeft ons door.

Ze komen meteen naar ons toe...

....zijn reuze nieuwsgierig!

Maar ze moeten effen wachten hoor....

Winner, onze hond,
 gaat voor,

een knuffel, een onderonsje...

Ik loop  weg van

 "het doel van deze morgen".

Jan kan dit alleen ook wel.
Zo moeilijk is dit niet,
alles lijkt in orde met de pinken
en nu is het alleen nog maar
een draad los maken. .

Om ons heen zijn er namelijk: 

"ongelooflijke omstandigheden".

"Ik zie de Vecht niet

of nauwelijks

maar de damp

die er boven uitstijgt wel.

Ik zie de opkomende zon

niet of nauwelijks

maar de warme kleur 

die alles omgeeft wel.

Ik zie het groen van het gras

niet of nauwelijks

maar de zachte witte deken

die een serene sfeer maakt wel.

Ik zie de vogels niet

of nauwelijks

maar het klapperend geluid

van hun massale opstijgen wel.."

Er is geen ontkomen aan...

ik móet er naar toe....

De vogels hadden ons al opgemerkt.

Ze vliegen massaal op
en maken een enorm kabaal.

Ik probeer ze te volgen met mijn camera.
Lang vliegen ze laag over de Vecht...

Ze lijken
de loop van de Vecht te volgen
Maar nee, bij de bocht

richting Junne/Stegeren

gaan ze toch niet verder

met deze rivier....

Dwars over de weilanden
gaan ze plotseling.
Over het prachtige
Arrier en Junner Koeland...
Gelijk hebben ze hoor,
 want ook daar is het supermooi!

Tjonge die vogels toch.

Wat een geluk hebben ze!

 "Vrij zijn als een vogel"

 zeggen ze.

Hier is het zó letterlijk.

De prachtige keuzes

die ze  kunnen maken

waar te gaan boven dit

"ongelofelijk landschap".

Maar goed,
ik hoef niet jaloers te zijn

Ha, want ik ben hier ook .

En ach, wij mensen kunnen
 dan wel niet vliegen

maar wel gaan en staan

 waar we willen....

We zeuren en zaniken vaak. 

Maar zie wat we hebben? 

Een vrij en mooi Nederland.

Een vrij en mooi Ommen.

Nu hier
deze Vecht,
de bevroren ochtend,
vogels en de zon...

Eigenlijk zouden we wat minder

 moeten zeuren en zaniken.

Ik loop terug met een

grote, grote glimlach.

Blij dat ik even onderdeel mag zijn

 van deze wondere wereld.

Oh jee,
ook van de andere kant
 van de Vecht 

 komt een

enorm klapperend  kabaal
vandaan!

Zo hard zelfs

dat de hond,

die inmiddels bij me gekomen is

 plat op de grond duikt.

Opnieuw zijn het de vogels....

Ditmaal een groot aantal ganzen.
Nog grotere lawaaimakers!

 De pinken
van onze buurtjes
 daarachter

 zijn het gewend.

Ze kijken niet of nauwelijks op.

Maar deze ganzen
 twijfelen niet...

Stijgen meteen op 

tot grote hoogte.
Langs het huis

van de ooievaar,
richting...

....richting de zon !!

En last-but-not-least;
geven ze nog
een prachtig schouwspel weg
 in de lucht !

Ze dansen, zwieren,
 zweven en spelen met

de Vecht,

de  bevroren ochtend

en de zon...

Ik blijf ook deze vogels volgen

net zo lang,

Tot de verre horizon

ze laat verdwijnen...

Ik sta inmiddels op het strandje

van onze pinken.

Of anders gezegd

het kleine stukje geel zand

wat grenst aan onze wei en de Vecht.

Ik merk dat ook mijn maatje

 onder de indruk is...

"Snap ik hoor maatje"

Ik speel wat

met de instellingen
van mij camera...

Die ene boom,

 de mist

de damp

het o zo zachte,

 warme licht...

Eventjes is het  hier
heel stil en rustig.
Maar dat duurt niet lang!  

Een nieuwe groep vogels
verschijnt boven de Vecht...

Oke,
ophouden nu Ina ...

Jan, wacht al een poosje.

En ik moet toch een keer terug. 

Het is ook zo verleidelijk is om 

in deze betoverende wereld
te blijven.. 

Via de oude Galgengraven sloot

die uitmond in de Vecht

loop ik terug.

De pinken zijn inmiddels

 hun nieuwe stuk land
aan het verkennen

Ze  lopen nu ook langs deze sloot.

"Dag pinken, ik ga".

Sommige lopen me na,

geven een groet...

Maar niet lang hoor,

ze moeten verder

met hun bevroren ontbijt...

Op het pad

langs de afrastering van het weiland

staat Jan met de Belingo te wachten.

Winner, onze hond

wil er maar wat graag in...

Ik niet eigenlijk.

Jan geeft me een tip

"Er is nog een pad
langs de volkstuintjes.

Kun je proberen,
 dan pik ik je zo op

 bij de weg"

Prima idee !

Ik worstel me óver de afrastering, 

langs de rikke-palen

 en dwars door het hoge onkruid...

Om dan via het volkstuintjes-pad

richting de weg te lopen.

Na dit pad komt inderdaad 

een geheimzinnig
mini paadje met een klein vonder 

over de Galgengravensloot.

Rechts van me duiken opnieuw 

de mooiste panorama's op... 

Terwijl ik
deze blog schrijf
besef ik
dat ie eigenlijk  weinig
echt verhaal kent...

Alleen  mooie plaatjes ,
 met omschrijvingen...

Maar is het erg ?

Volgens mij niet he?
Als je hier loopt geven de
"ongelooflijke omstandigheden";
de Vecht,
de bevroren ochtend,
 de vogels en de zon .
je genoeg...

Ze maken even
 je zorgen minder
zetten de drukte
 in het hoofd
naar de achtergrond
zijn meningen
totaal niet belangrijk.
en manen
"zeuren en zaniken" tot stilte... 

Toch waardevol he?
Dat stille genieten...


Tot ziens
lieve mensen.

Met deze
Vecht
bevroren ochtend.
de vogels
en de zon,  

wens ik  jullie 

de  rust,
harmonie
eenvoud en
tevredenheid
van gewoon genieten toe!
Zodanig
dat het al
je grote en kleine zorgen
op de achtergrond zet!