Troostende heide.

Deze wandeling is al van half september,
Hij stond al lang in de planning
om er een blog van te maken
Nu dan
 terwijl de blaad'ren van de bomen vallen
even terug
naar de bloeiende, troostende heide
van half september.

.........


Als eerste ontmoet ik de schapen...

Ze zijn leuk hoor,
die schapen! 

Zo onlosmakelijk verbonden 

met het Arriërveld en omgeving. 

Want hier was vroeger alleen maar 

 "woestenij",

met zandverwaaierij
én heide.

De eerste bewoners van deze omgeving

gingen er naar toe met hun schapen. 

Om hun schapen te weiden, 

de heide in stand te houden. 

Maar eeeh,

 ik zeg gedag tegen de schapen
en ga snel het bos in.
Want de heide is mijn doel,
daar wil ik naar toe.

 Midden in het bos
ligt nog
een oud onaangetast stukje heide

Een prachtig stukje

waar het heerlijk is om te zijn.

Via een klein bospad loop ik er naar toe...

Al heel snel ontmoet ik 

de eerste plukjes heide.

Ik kan nog net 

het laatste stukje bloei mee maken... 

En natuurlijk 

ontmoet ik ook opnieuw 

de schapen,

die deze prachtige heide
onderhouden.

Er is geen herder bij
zoals vroeger.

Wel oude noestige palen...

....en een degelijke afrastering....

Voor de schapen is dit handig
 maar voor de heide niet hoor!
Ze trekt zich er niets van aan.
Bloeit aan weerszijden even mooi.

Bijna,
bijna
 is de bloei voorbij...
Het intense paars is al geweest.
Wat rest is nostalgisch oud-rose.
Ook mooi,
 daar niet van...

Ik kniel even,
 om nog dichter bij de heide te zijn...

Het is een prachtig stil stukje hier,

er gaat zo'n rust van uit..
Af en toe zie je een wandelaar
met of zonder hond.
Het zijn er nooit veel,
en vaak zijn het mensen uit de omgeving.
 die het stukje kennen.

Of fietsers,
ook goed...

Ik loop door,
ik wil richting het stuk
waar ze bezig zijn geweest
om het één en ander aan te leggen.
Ik kom langs het oude bankje
wat uitkijkt over de heide
en omringd is door bomen.
Grappig,
 de  bomen lijken zich een beetje
te ontfermen over dit bankje...

Onze dochter zei lang geleden eens
dat ze zoiets later op haar
of ons graf wilde.
"Oei, zware kost qua gedachten.."
Geen idee waarom ze zoiets
op zo'n jonge leeftijd dacht.
Toch snap ik het wel.. .
Zo'n bankje..
 even zitten,
 even rusten
even alles laten zijn
voor wat het is.
Je gedachten
bij de rust van het graf
bij degene die je mist.

Ondertussen bereik ik
de kleine verse ,jonge plantjes
van het nieuwe gedeelte.
Super mooi zijn ze
deze verse heide plantjes!

Ook de hommels hebben een voorkeur
voor deze kleintjes...
Zonder op mijn klik van het fototoestel
te wachten
gaan ze van plant tot plant...

Plots valt mijn oog
op een witte heideplant...
Hé kan dat ook in de natuur?
Ik ken het wel als tuinplant
maar zo in de vrije natuur?
Of zou dit bewust zijn gedaan?

Verwonderend mooi ,
dit tere witte heideplantje!

Bij het nieuwe gedeelte prijkt ook een bordje;
"Landgoed Hoogengraven".
Een beetje vreemd en onwennig
vind ik het wel.
Het hoort hier
eigenlijk niet,
bij dit
ouwe onaangetaste heidegebiedje.
Bovendien is het toch geen
landgoed hier?
Verre van dat.

Mogelijk hoort het bij
de nieuwe natuurbegraafplaats?

Ik loop maar door,
Ik weet het ook eigenlijk niet.

De natuur rondom me
mag dan iets mee gedaan zijn
veel is het niet
en het doet niet af aan de omgeving.

Toch ben ik benieuwd
of er straks iets gaat veranderen
als de begraafplaats er is.

Vooral het  veranderen
bij het genieten
van deze omgeving
van deze heide.

Dan loop je mogelijk
 niet wetend
 over een graf?
Of een plek  waar mensen
 met veel verdriet zijn geweest
om afscheid te nemen van een dierbare.

Hé, maar dan
 doorkruisen mijn ogen mijn gedachten...


En zien een paar plantjes dopheide....

Opnieuw effen knielen,
 verwonderen
kijken.

Die zie je hier niet veel,
daarvoor is de grond te droog
daar houden ze niet zo van...

Dan schiet het door mijn gedachten
dat er  iets verderop
rendiermos moet zijn.
Ik ben effen nieuwsgierig of dat er nog is.

Mijn gedachten zijn nu
weer helemaal terug
bij het hier en nu
van  deze plek.

Zoeken dus
langs de nieuwe en oude paden van het
"landgoed Hoogengraven".
Maar hoe ik ook zoek,
het lijkt er niet op
tenminste niet op de oude plek.

Ik loop maar terug
 naar het stuk met de verse heideplantjes.
En dan..
Ja kijk !
De natuur verrast me toch weer!
Heerlijk!
Die laat zich zo niet kisten,
Dichtbij de verse heide plantjes
vind ik ook
verse rendiermosplantjes.....

Ja supermooi!
Ondertussen merk ik
hoe gewoon het is en blijft
 hier te blijven lopen en genieten.
Op deze oude grond
met nieuwe naam
 nieuwe bestemming.

Ook nieuwe verse gedachten
 gaan door me heen.


Over degenen
die kiezen
om hier begraven te willen worden.
Ze kiezen bewust en hebben
misschien wel
geknield voor de heide
gewandeld met de hond
genoten met verwondering
gezeten op het bankje.
gekeken naar de schapen...

Zulke mensen willen vast niet

dat dit een plek wordt
van verdriet
van vermijden...

Bovendien hebben ze dit
ook vast gekozen 

zodat hun dierbaren 

ook konden blijven genieten 

van deze plek
om te
 knielen voor de heide
te wandelen met de hond
genieten met  verwondering
zitten op het bankje.
kijken naar de schapen...

als herinnering 

als troost... 

Dat maakt deze aloude plek 

eigenlijk alleen nog maar mooier.

Daarom wens ik tot slot  

 de troostende heide
de troostende natuur,
(waar dan ook)
toe 

aan alle mensen

die een dierbare moeten missen. 

Dierbaren die

ook misschien

knielden bij de heide

zaten op een bankje

wandelden met de hond

genoten met verwondering 

of gewoon iets anders

als...
 thuis ruiken aan een roos
in de tuin...